نکات کلیدی این مطلب:
- تنهایی به معنای غیبت فیزیکی نیست، بلکه به معنای احساس نادیده گرفته شدن حتی در میان دیگران است.
- درد، درد است. مغز بین آسیب جسمی و طرد عاطفی تمایزی قائل نمی‌شود.
- گام‌ها و روال‌های کوچک و هدفمند می‌توانند ارتباطات معنادار را بازسازی کنند.
کلینیک روانشناسی و مشاوره آوان – آسیب‌های ناشی از همه‌گیری کرونا، چیزی بیش از زخم‌های فیزیکی بر جای گذاشت و بافت اجتماعی بسیاری از جوامع را از نو ساخت و در پی آن، شاهد افزایش شدید انزوا، اضطراب، افسردگی و قطع ارتباط بوده‌ایم. برای بسیاری، جهان به مکانی تنهاتر تبدیل شده است و درد عمیق تنهایی به زندگی روزمره ما نفوذ کرده است. حقیقت این است که تنهایی فقط یک حالت عاطفی نیست، بلکه بحران سلامتی است. اما بهبودی امکان‌پذیر است؛ ارتباط هنوز هم امکان‌پذیر است و با گام‌های کوچک و ارادی شروع می‌شود.
فراتر از تنها بودن
بسیاری از افراد می‌گویند که مرتباً احساس تنهایی یا انزوای اجتماعی می‌کنند. اگرچه این دو واژه (تنهایی و انزوا) اغلب به جای یکدیگر استفاده می‌شوند، اما تنهایی و انزوا یکسان نیستند. تنهایی تجربه درونی احساس قطع ارتباط یا نادیده گرفته شدن است، حتی زمانی که دیگران اطراف فرد هستند. از سوی دیگر، انزوای اجتماعی به فقدان ارتباط اجتماعی اشاره دارد که می‌تواند ناشی از تنها زندگی کردن، نقل مکان مکرر یا کار از راه دور باشد.
شما می‌توانید در اتاقی پر از آدم احساس تنهایی کنید. می‌توانید در تنهایی کامل احساس ارتباط کنید، اما وقتی فقدان ارتباط مزمن شود، می‌تواند منجر به اثرات جسمی و روانی جدی شود.
عوارض قطع ارتباط بر سلامت
تنهایی فقط بر قلب فشار نمی‌آورد، بلکه بدن را فرسوده می‌کند. تحقیقات، تنهایی و انزوای مزمن را با افزایش خطرات زیر مرتبط می‌دانند:
- اضطراب و افسردگی
- بیماری قلبی و فشار خون بالا
- چاقی
- زوال شناختی
- ضعف عملکرد سیستم ایمنی
- افزایش التهاب
یک مطالعه تکان دهنده حتی نشان داد که تنهایی همان تأثیری را بر مرگ و میر دارد که کشیدن ۱۵ نخ سیگار در روز دارد. (پیشنهاد می‌شود مطلب 2 حقیقت تازه درباره عوارض تنهایی که همه باید از آن آگاه باشند را مطالعه کنید.)
تمرین‌هایی برای برقراری مجدد ارتباط
هیچ راه حل یکسانی برای همه افراد جهت رفع تنهایی وجود ندارد، اما تمرین‌های قدرتمندی وجود دارد که می‌توانید برای برقراری مجدد ارتباط (با دیگران، با خودتان و با دنیای اطرافتان) اتخاذ کنید.
۱. ایجاد و تقویت ارتباطات اجتماعی
به گروه‌ها یا باشگاه‌ها بپیوندید: جوامعی را پیدا کنید که منعکس‌کننده علایق شما باشند، مانند: گروه‌های کتاب خوانی، گروه‌های پیاده‌روی، گردهمایی‌های معنوی یا کلاس‌های تناسب اندام. این فضاها فرصت‌های طبیعی برای ایجاد پیوند با افراد همفکر ارائه می‌دهند.
فعالیت‌های داوطلبانه داشته باشید: وقتی به دیگران خدمت می‌کنید، نه تنها به آنها کمک می‌کنید، بلکه یک هدف مشترک نیز ایجاد می‌کنید. از طریق سازمان‌های غیرانتفاعی محلی، مراکز اجتماعی یا محل کار خود به دنبال فرصت‌های داوطلبانه باشید. اعمال خدمت اغلب روابط عمیق و پایداری را ایجاد می‌کنند.
روابط موجود را پرورش دهید: ارتباط نیازی به تازگی ندارد، بلکه به ثبات نیاز دارد. به یک دوست پیامک دهید فقط برای اینکه بگویید به یادش هستید، قرارهای منظمی ترتیب دهید یا هفته‌ای یک بار با یکی از اعضای خانواده تماس بگیرید. کوچکترین حرکات اغلب بیشترین خروجی را دارند.
با غریبه‌ها معاشرت کنید: به همسایه‌تان سلام کنید، از لباس کسی تعریف کنید یا با متصدی فروشگاه گپ بزنید. این لحظات کوتاه و اغلب نادیده گرفته شده از ارتباط انسانی می‌تواند گرمای شگفت‌انگیزی به روزهای ما ببخشد. (پیشنهاد می‌شود مطلب سلام غریبه؛ غلبه بر ترس برقراری ارتباط را مطالعه کنید.)
۲. مراقبت از خود و سلامت عاطفی را در اولویت قرار دهید
برای تمرین‌های ترمیمی وقت بگذارید: رابطه شما با خودتان، لحن هر ارتباط دیگری را در زندگی شما تعیین می‌کند. آن را پرورش دهید، حمام کنید، کتاب بخوانید، مدیتیشن کنید، غذاهای مقوی بپزید و به موسیقی‌ای گوش دهید که روح شما را به حرکت در می‌آورد.
از نظر جسمی فعال بمانید: تحرک، اندورفین (endorphin) را افزایش می‌دهد و علائم افسردگی و اضطراب را کاهش می‌دهد. در طبیعت پیاده‌روی کنید، در کلاس‌های رقص شرکت کنید، یوگا تمرین کنید و به یک لیگ ورزشی تفریحی محلی بپیوندید. اجازه دهید بدنتان شما را به سمت ارتباط دوباره هدایت کند.
در صورت نیاز از پشتیبانی حرفه‌ای استفاده کنید: اگر تنهایی بیش از حد بر شما سنگینی می‌کند، لازم نیست آن را به تنهایی حمل کنید. درمانگران، مشاوران و گروه‌های حمایتی می‌توانند فضایی برای بهبودی، تأمل و گام‌های عملی به سوی ارتباط مجدد فراهم کنند.
۳. بدون از دست دادن ارتباط، با انزوا سازگار شوید
یک ریتم روزانه ایجاد کنید: وقتی زندگی‌تان بی‌هدف به نظر می‌رسد، وجود ریتم منظم شما را آرام می‌کند. لحظاتی همراه با نشاط، ارتباط و هدف را در روز خود بگنجانید. چه نوشتن خاطرات صبحگاهی باشد، چه پیاده‌روی بعد از ناهار یا تماس با یکی از عزیزان قبل از خواب.
از غرق شدن در دنیای دیجیتال جلوگیری کنید: اگرچه فناوری می‌تواند به ما کمک کند تا در ارتباط باشیم، اما می‌تواند به یک عامل بی‌حس‌کننده نیز تبدیل شود. گشت و گذار بی‌هدف در رسانه‌های اجتماعی ممکن است باعث شود احساس انزوای بیشتری کنید. سعی کنید محدودیت‌های زمانی تعیین کنید، بدون استفاده از صفحه نمایش تلفن همراه پیاده‌روی کنید یا گشت و گذار در شبکه‌های اجتماعی را با تماس با یک دوست جایگزین کنید.
راه‌های خلاقانه‌ای برای در ارتباط ماندن پیدا کنید: نامه‌های دست‌نویس بفرستید، لیست‌های پخش موسیقی را به اشتراک بگذارید و از طریق چت ویدیویی «با هم» فیلم تماشا کنید. ارتباط همیشه به حضور نیاز ندارد، به قصد و نیت نیاز دارد.
هزینه قطع ارتباط و شجاعت التیام درد
درد، درد است. مغز بین آسیب جسمی و طرد عاطفی تمایزی قائل نمی‌شود. وقتی منزوی می‌شویم، همان مسیرهای عصبی فعال می‌شوند که گویی آسیب جسمی دیده‌ایم. این ضعف نیست، این زیست‌شناسی است. ما برای تعلق داشتن ساخته شده‌ایم.
با این حال، فرهنگ ما اغلب خودکفایی و استقلال را ستایش می‌کند و ناخواسته نیاز انسانی ما به تعلق را تحقیر می‌کند. اما پذیرش آسیب‌هایمان ضعف نیست، دریچه‌ای به سوی پیوندهای اصیل است.
امروزه ما شاهد بحران جهانی عدم ارتباط هستیم. در کشور ژاپن که روابط و تعلق اجتماعی اهمیت بسیار زیادی دارد، بیش از ۱.۴ میلیون نفر از هیکیکوموری (Hikikomori) سندرم شدید کناره‌گیری اجتماعی، رنج می‌برند. در اکثر نقاط جهان، نسل Z بالاترین میزان تنهایی را گزارش می‌دهد، با وجود اینکه نسلی است که بیشترین ارتباط دیجیتالی را دارد. صفحات نمایش تلفن‌های همراه ما نمی‌توانند جایگزین گرمای حضور شوند. ما بیش از هر زمان دیگری «متصل» هستیم، اما بسیاری از ما بیش از هر زمان دیگری احساس تنهایی می‌کنیم. حقیقت این است که شما در تنهایی خود تنها نیستید. (پیشنهاد می‌شود مطلب 15 حقیقتی که باید در مورد احساس تنهایی بدانید را مطالعه کنید.)
مسیر پیش رو
تنهایی ممکن است رایج باشد، اما لزوماً دائمی نیست. درمان زمانی آغاز می‌شود که به خودمان اجازه دهیم دیده شویم، نه در شخصیت‌های آنلاینِ انتخاب‌شده‌مان، بلکه در انسانیت خام و اصیل‌مان. زمانی که تشخیص دهیم که پادزهر انزوا فقط نزدیکی نیست، حضور است.
پس بگذارید دوست داشته شوید، بگذارید در آغوش گرفته شوید، بگذارید احساس تعلق کنید؛ نه با تلاش بیشتر، بلکه با به یاد آوردن اینکه همین الان هم این کار را می‌کنید.
در نهایت، بزرگترین پادزهر تنهایی فقط با دیگران بودن نیست، این است که در اعماق وجودتان بدانید که مهم هستید. اینکه دیده می‌شوید و اینکه تعلق دارید.
«پیشنهاد می‌شود از تست های شخصیت کلینیک روانشناسی آوان که به صورت رایگان در اختیار شما قرار داده شده است، برای آشنایی و آگاهی بیشتر از خودتان استفاده کنید.»
مطالب مشابه:
- ابزارهایی برای مقابله با تنهایی7 نکته برای ایجاد روابط اجتماعی قوی تر
- آیا مدیتیشن می تواند از ما در برابر تنهایی محافظت کند؟
- گروه درمانی تنهایی
- تله سازگاری در روابط عاطفی و اجتماعی
- نقش آگاهی اجتماعی در شکل دادن روابط و تعاملات
- تاریک و روشن مقایسه اجتماعی
- آیا در رابطه خود احساس تنهایی می کنید؟
- 3 نشانه‌ای که می‌گوید “رابطه شما بر اساس تنهایی است نه عشق”
- 20 روش برای احساس تنهایی کمتر و ارتباط بیشتر
- خلاقیت از آشفتگی شروع می‌شود
- بزرگترین اشتباه در روابط صمیمانه
- چگونگی تاثیر “اکسی توسین” بر روابط اجتماعی ما
- 8 مهارت برای به آغوش کشیدن تنهایی
- ۱۰ راهکار ساده و جذاب برای بهبود سلامت روان
- شکوفایی، رقص جاودانهٔ نور در باغ وجود
- آیا تنها زندگی کردن و تنها نبودن امکان پذیر است؟