نکات کلیدی این مطلب:
- کمال گرایی با انواع بسیاری از بیماری های روانی مرتبط است.
- افراد کمال گرا اغلب به کمال گرایی خود می بالند، علیرغم درد و رنجی که متحمل می‌شوند.
- کمال‌گرایی می‌تواند با دشوار کردن شروع، ادامه یا پایان پروژه‌ها را مختل کند.
کلینیک روانشناسی و مددکاری آوان – داشتن استانداردهای بالا بخش مهمی از تلاش سالم است. برای کسب مهارت، تخصص و تسلط، باید از خود بخواهیم خوب عمل کنیم و به پیشرفت ادامه دهیم.
از سوی دیگر، کوهی از تحقیقات وجود دارد که به اثرات منفی کمال گرایی اشاره می کند. کمال گرایی با اضطراب، افسردگی، اختلال در غذا خوردن، آسیب به خود و حتی خودکشی مرتبط است.
چرا به کمال گرایی تمایل داریم؟
کمال گرایی سفت و سخت و بی امان مردم را بدبخت می کند، با این حال اغلب دیده ام که مردم به آن چسبیده اند. علیرغم آسیب های شخصی، کمال گرایان معتقدند که رفتار خشن با خود ضروری است، زیرا اگر ذره‌ای دست از کار بکشند، هرگز به چیزی نخواهند رسید و باعث ناامیدی دیگران و تحقیر آنها خواهند شد.
افراد کمال گرا اغلب به کمال گرایی خود می بالند و آن را محوری برای آنچه هستند و آنچه به دست آورده اند می دانند. آنها از انجام یک کار نه چندان عالی خجالت می کشند. اشتباهات مانند شکست های شخصی و نشانه های از دست دادن کنترل ترسناک به نظر می رسند. برای کمال گرایان، رنج ناشی از تلاش برای عملکرد بی عیب و نقص، ضروری و اجتناب ناپذیر به نظر می رسد. آنها متقاعد شده اند که سخت گرفتن به خود تنها راه موفقیت است.
متأسفانه، کمال گرایی اغلب از نظر اجتماعی تقویت می شود. در بسیاری از محافل، استرس مداوم و کار بیش از حد مورد تمجید قرار می گیرد یا حداقل به عنوان “عادی” تلقی می شود. ما اغلب نمی شنویم که کسی به ما بگوید، “وای، شما کار بزرگی کردید که محدودیت های معقولی را تعیین کردید و از افراط و تفریط خودداری کردید.”
کمال گرایی بهره وری را افزایش نمی دهد.
مردم عموماً با وجود کمال گرایی به موفقیت می رسند، نه به خاطر آن. کمال گرایی می تواند خروجی را با ایجاد اهمال کاری فلج کننده خفه کند. اگر باور داشته باشیم که باید پروژه‌ای را به خوبی انجام دهیم، شروع یا کار روی پروژه سخت می‌شود، به خصوص اگر مطمئن نباشیم که می‌توانیم. همچنین اگر فکر کنیم که پروژه‌ای به اندازه کافی خوب نیست، تکمیل پروژه ها دشوار می‌شود. کمال گرایی می تواند ما را به جای اقدام، ناراحت و نگران کند. به جای تمرکز بر تصویر بزرگ، اغلب ما را به تمرکز بیش از حد روی جزئیات پیش پا افتاده ای سوق می دهد که فکر می کنیم باید دقیقاً درست باشد.
همچنین کمال گرایی خلاقیت را می کشد. مطالعه اخیر نشان داد که افرادی که دارای ویژگی های کمال گرایی بالایی بودند در معیارهای عینی خلاقیت، مانند ایجاد پاسخ های کمتر، بدتر از سایرین عمل کردند. (پیشنهاد می‌شود مطلب اهمال کاری، راهی برای نادیده گرفتن خود را مطالعه کنید.)
حرکت فراتر از کمال گرایی
اولین گام این است که تشخیص دهیم یک خط مبهم اما مهم بین تلاش سالم برای برتری و کمال گرایی ناسالم وجود دارد. این تمایز در سطح احساسی به راحتی قابل مشاهده است:
تلاش سالم با احساس امیدواری، مشارکت، خوش بینی، انرژی و لذت همراه است. رسیدن به تلاش سالم نیاز به سعی و کوشش دارد، اما این کوششی رضایت بخش به نظر می رسد که در آن اهداف قابل دستیابی هستند.
از سوی دیگر، کمال گرایی ناشی از ترس از تحقیر و ترس از شکست است. تلاش اجباری، دردناک و تحمیلی به نظر می رسد تا انتخابی و هرگز تمام نمی شود. اهداف متحرک هستند و عملکرد همیشه می تواند بهتر باشد.
وقتی تفاوت بین تلاش سالم و کمال گرایی را درک می کنیم، بهتر می توانیم روش ها و استانداردهای کمال گرایانه را زیر سوال ببریم. با دانستن اینکه “تمام شده” اغلب مهمتر از کامل است، می توانیم ایده “به اندازه کافی خوب” را بپذیریم. ما می‌توانیم روی یادگیری و بهبود تمرکز کنیم و برای تجربه‌های جدید باز باشیم، نه فقط اجرا کردن. ما می توانیم انتخاب کنیم که با خودمان با مهربانی رفتار کنیم، همانطور که با یک دوست رفتار می کنیم.
محمد امین مختاریان
مطالب مشابه: