نکات کلیدی این مطلب
- اختلال شخصیت نمایشی تقریباً 2 درصد از جمعیت را تحت تأثیر قرار می دهد.
- فرد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی برخی از ویژگی‌های اختلال شخصیت خودشیفته را دارد اما تفاوت‌های مشخصی با هم دارند.
- روابط با افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی به دلیل سرمایه گذاری عاطفی نابرابر در رابطه می تواند بسیار ناامید کننده باشد.
گروه ترجمه کلینیک آوان – اختلال شخصیت نمایشی (Histrionic) تقریباً 2 درصد از جمعیت را تحت تأثیر قرار می دهد. در حالی که این اختلال در جنسیت های مختلف تشخیص داده می شود، اما اغلب زنان به این اختلال دچار می شوند. برخی از «نشانه هایی» که افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی را از سایرین متمایز می کند، شامل زرق و برق بیش از حد در رفتارها، ظاهر، لباس‌ها و پاسخ‌های آنها به اطرافیان می باشد. افراد مبتلا به این اختلال، با توجه دیگران رشد می کنند و برای به دست آوردن توجه اطرافیان تمام تلاش خود را می کنند. آنها نقش “دوشیزه درمانده” را پذیرفته و این سناریو را در خوش‌خیم‌ترین شرایط اجرا می‌کنند.
در حالی که احساسات آنها به طور عجیبی سطحی است، اما آنها تمایل دارند “نمایشگرهای عاطفی” باشند تا احساساتی را که نمی توانند واقعاً تجربه کنند، به نمایش بگذارند. رفتار آنها منعکس کننده حالات عاطفی پرقدرت است، آنها ممکن است به طور غیرقابل کنترل گریه کنند یا سطح شادی یا روحیه بالایی را به طور نامتناسبی از خود نشان دهند. هیچ تعادلی وجود ندارد و آنها با اشتیاق بی حد و حصر برای تماشاگران بازی خواهند کرد. افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی نه تنها به اوج شادی می رسند، بلکه می توانند در یک چشم به هم زدن به اعماق ناامیدی فرو روند. آنها به جای اینکه احساسات خود را “احساس” کنند، احساسات خود را به نمایش می گذارند و به راحتی می توانند از یک نقش به نقشی دیگر منتقل شوند. آنها اغلب سال‌ها وقت صرف کرده‌اند تا بهترین واکنش‌های خود را نشان دهند و به رویدادهای اطرافشان از روی کتاب بازی پاسخ می‌دهند، نه از قلبشان.
از آنجایی که انرژی آنها صرف جلب توجه و اغلب همدردی با دیگران می‌شود، می‌دانند چگونه تصویری از خود به نمایش بگذارند که توجه دیگران را به خود جلب کند. بسته به مخاطبان خود، ممکن است برای جلب توجه و جلب نگاه و علاقه اطرافیان به قدرت های اغواگری و جذابیت جنسی خود تکیه کنند.
اختلال در شغل
از آنجایی که افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی تمایل دارند به راحتی کنار بکشند، ممکن است به سرعت از کارهای روزمره، شغل، دوستان و شرکای عاشقانه خود خسته شوند. مشاغل آنها ممکن است منعکس کننده چندین زیگ زاگ و توقف و شروع ناگهانی باشد زیرا تمایل دارند از شغلی به شغل دیگر همراه با اندکی پشیمانی از فرصت های از دست رفته حرکت کنند. اخراج شدن از محل کار بیشتر خوراکی برای جلب توجه دیگران است، زیرا برای آنها موقعیتی فراهم می کند تا توجه و همدردی دیگران را بدست آورند. به دلیل ناتوانی در درک تجربیات و واقعیت های زندگی، کنار گذاشتن شغل، ترک همکاران و شروع مجدد، نگرانی هایی مشابه دیگران را برای آنها ایجاد نمی کند.
ریسک های روابط
حفظ روابط جدی برای افرادی که از اختلال شخصیت نمایشی رنج می برند چالش برانگیز است زیرا آنها یک عمر را صرف «بازی کردن» با احساسات خود و دیگران کرده اند. این امر توانایی آنها را برای ایجاد روابط صمیمانه کاهش می دهد، زیرا آنها وقتی نمی توانند با خود صادق باشند، نمی توانند با دیگران صادق باشند. متأسفانه، عدم توجه آنها به ارتباطات عمیق می تواند باعث شود تا دوستان و شرکای زندگی آنها احساس سردی و پوچی از رابطه داشته باشند.
پارادوکس اختلال شخصیت نمایشی این است که این افراد تصور می کنند روابط آنها با دیگران بسیار عمیق تر و صمیمی تر از آنچه واقعا می باشد است. از آنجایی که آنها درک درستی از صمیمیت یا اصالت خود ندارند، تصور می کنند که حتی دوستان معمولی “بهترین” هستند یا اینکه همه روابط عاشقانه یا شرکای عاشقانه با هم “هم روح” هستند. با این حال، این روابط اغلب توخالی هستند و محتوای واقعی ندارند.
ارسال سیگنال های جنسی و لباس پوشیدن به روش های تحریک آمیز، بخشی از الگوی افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی است. به طور غیرمنتظره ای، این تلاش های آشکار برای جلب نگاه جنسی دیگران می تواند به عنوان تهدیدی برای شریک زندگی دوستانشان باشد.
چنین افرادی تمایل دارند پل های پشت سر خود را خراب کنند، اما لزوماً مانند افرادی که پشت سر گذاشته اند سوگوار این از دست دادن ها نیستند. دوستان سابق، شرکای زندگی سابق و اعضای خانواده ممکن است علائم افسردگی را از خود نشان دهند و از غم و اندوه و انزوا رنج ببرند. اما در مقابل افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی می توانند شکست های گذشته را رها کنند و چشمان خود را به فتح بالقوه بعدی خود بدوزند.
تفاوت خودشیفتگی با اختلال شخصیت نمایشی
افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی به همان میزان جلب توجهی که خودشیفته‌ها انجام می‌دهند میل می‌کنند، اما نوع توجهی که یک فرد با اختلال شخصیت نمایشی را راضی می‌کند به‌طور قابل‌توجهی با آنچه خودشیفته‌ها می‌خواهند متفاوت است. خودشیفته ها خودانگاره هایی دارند که از طریق تحسین و تمجید دیگران حفظ می شود. اما افراد مبتلا به اختلال شخصیت نمایشی، اغلب عزت نفس پایینی دارند و برای آنها چندان فرقی نمی کند که جلب توجه مثبت باشد یا منفی. آنها ممکن است برای جلب توجه، با کمال میل خود فردی را احمق نشان دهند تا توجهی را که می خواهند به خود جلب کنند. با این حال، یک خودشیفته تمام تلاش خود را می کند تا چهره شاخص خود را از دست ندهد، زیرا تصور چهره ای متفاوت و شاخص از خود برای او همه چیز است.
هشت علامت اختلال شخصیت هیستریونیک
افراد دارای اختلال شخصیت نمایشی، پیوسته رفتارهایی را انجام می دهند که برای جلب توجه دیگران طراحی شده اند. خواه به عنوان قهرمانی در نظر گرفته شوند که شایسته تعالی است ویا یک قربانی که به نجات نیاز دارد. برای این منظور، آنها سطوح بالایی از بی‌نظمی هیجانی را نشان می‌دهند و از نمایش‌های احساسی خود برای جذب مخاطبانی که نیاز دارند تا عطش آنها را برای جلب توجه برطرف کنند، استفاده می‌کنند. بر اساس DSM-5، اختلال شخصیت نمایشی برای اولین بار در اوایل بزرگسالی نشان داده می شود و زمانی تشخیص داده می شود که پنج مورد از این هشت علامت به نمایش گذاشته شود:
- زمانی که در مرکز توجه نباشد، برایش ناراحت کننده است.
- برای جلب توجه درگیر رفتارهای اغواکننده یا تحریک آمیز جنسی می شود.
- تغییر سریع و بیان سطحی احساسات را نشان می دهد.
- به طور مداوم از ظاهر فیزیکی خود (آرایش، لباس، زبان بدن) برای جلب توجه استفاده می کند.
- از یک سبک گفتار بیش از حد مبهم استفاده می کند که جزئیات ندارد.
- درگیر رفتارهای نمایشی و ابراز اغراق آمیز احساسات می شود.
- قابل تلقین است و به راحتی از اطرافیان خود تأثیر می پذیرد.
- روابط را صمیمانه تر از آنچه هست می داند.
نوشته شده توسط Suzanne Degges-White، استاد دانشگاه ایلینوی شمالی.
مقالات مرتبط: